-mış gibi yaşamak...

-mış gibi yaparak yaşadınız mı hiç?

Hiçbir şey olmamış gibi, her şey yolundaymış gibi, üzgün değilmiş gibi, mutluymuş gibi, altında ezildiğin duygu yükü hafifmiş gibi, hayata öfkeli değilmiş gibi, içtiğin kahveden yediğin yemekten dinlediğin sohbetten keyif alıyormuş gibi…

Hayatınızın bir noktasında elbet olmak istemediğiniz şekilde davranmak zorunda kalıp, -mış gibi yapmışsınızdır…  

Peki, bir ömür böyle yaşamak zorunda olduğunuzu bilmek…

Ben, bir yılı aşkındır -mış gibi yaşıyorum hayatı… Zerre haz almadığım; onsuz, bir daha gerçek anlamda mutlu olmayacağımı bildiğim; istemeden, birdenbire kendimi bambaşka bir hayatın içinde bulduğum; kalan ömrümü İren’ siz yaşamak zorunda kaldığım için -mış gibi yapıyorum…

Gözümü açıp kapadığım her yeni günde, fotoğrafına “Günaydın” ve “İyi geceler” diyorum sanki karşımdaki yatakta yatarmış gibi…

Evden çıkıyorum, eve dönüyorum sanki yanımdaymış gibi… 

Aynada kendime baktığımda, o bakıyormuş gibi hissediyorum… Sanki, “Sen dünyanın en güzel annesisin” dediğini duyarmış gibi…

Gün içinde yaşadıklarımı, “Annişkom sen iyi ki benim annem olmuşsun, seninle gurur duyuyorum” dediğini bilirmiş gibi paylaşıyorum onunla...

Dışarda dolaşırken, elini tutuyormuş gibi yürüyorum… Etrafı kolluyorum, korumak istermiş gibi…

Eve dönerken, eksikleri alıyorum sanki ona yemek hazırlayacakmış gibi… 

Çok sevdiği ayranı içiyorum, beraber içermiş gibi…

Akşam, rahatsız etmek istemediğim için odasına giremiyorum sanki ödevlerini yapıyormuş gibi… 

Galatasaray maçlarını kaçırmıyorum sanki onunla izlermiş gibi…

Dışardaysam, geç kalacağım endişesi yaşıyorum sanki evde beni bekliyormuş gibi… Haber vermek için mesaj yazmak istiyorum sanki okuyacakmış gibi…

Uyku saatinde, yatağının üzerindeki pijamaları öpüyorum onu öpermiş gibi…

Gece uyandığımda, yastığına dokunuyorum saçını severmiş gibi… Pikesini düzeltiyorum üstünü örtermiş gibi…

Özlediğimde, sesini duymak istiyorum sanki benimle konuşacakmış gibi… Kıyafetlerini kokluyorum sanki kokusunu tekrar duyacakmış gibi… Sarılmak istiyorum, öpmek istiyorum sanki dokunabilecekmiş gibi… Fotoğraflarına bakıyorum, videolarını izliyorum, anılarımızı canlandırıyorum hafızamda sanki bir gün çıkıp gelecekmiş gibi…

Bir gün 24 saat… 

İren’ im, sen gittikten sonra dünya durmamış gibi, -mış gibi yaşayarak 10080 saat yaklaşmışım sana…