Lohusa Sendromu

Son günlerde, yeni doğum yapan birkaç arkadaşımın ‘lohusa sendromu’ na kapılmış olduğunu görünce bende 14 ay öncesine döndüm tabii…

Aslında bunu benim değil, eşimin ve annemin anlatması daha doğru olur ama blogun şifresi sadece bende var malum…

İnsana, böyle her şeyin battığı başka bir dönem daha görmedim ben…

Mesela, eşin gayet samimi duygularla, ‘Bir şeye ihtiyacın var mı?’ diye sorar, sen ‘Ne demek bu? Ben kendi başıma işlerimi halledemiyor muyum?’ dersin…

Annenin, ev halkına, gizli gizli ‘Lohusa o, geçer, üstüne gitmeyin’ dediğini duyarsın…

Ben mesela,  en çok, yatağa girip kendi kendime ağlıyordum… Ruh halimden korkan eşim, psikologa gidelim istersen diyecek kadar endişelenmişti benim için…

Aslında, bu dönemde, en çok erkeklere iş düşüyor… Gerçekten, alttan alıp, sabırlı olmanız gereken bir dönem… Eşinizin, kimi zaman en büyük düşmanı, kimi zaman sığınacağı bir omuz oluyorsunuz…

Bir ara, eşimin bana zarar vermek için İren’e kötü bişey yapabileceğinden, hatta onu kaçıracağından filan şüphelenmiştim, ki bunu kendisi bile bilmez… Bu satırlar sayesinde öğrenmiş olacak!

Bunlar gibi bir sürü saçma sapan şey yapıyor insan, ama gerçekten elinde değil, bilerek, isteyerek hiç değil…

Benim, o döneme dair, çok net hatırladığım bir olay da, İren’imle geçmişti aramızda…

Kucağıma alırken, doğru tutmadığım söylendiğinde, o küçük bedeni anneme uzatıp, ‘Ben bu çocuğa bakamayacağım, istemiyorum onu, al sen bak…’ gibi haykırışlarım olmuştu… Sonra, çok pişman oldum tabii… İnsan, evladını nasıl öyle verip, kötü kötü söylemlerde bulunur…

Neyse ki, ertesi sabah, aklım başıma gelmişti de, küçüğümü kucağıma alıp onlarca kez özür dilemiştim ondan… İşte, o günden sonra da, hatırladığım kadarıyla, bu deli deli düşünceleri atmaya başladım kafamdan… Yani, bir kırılma noktasıydı da diyebiliriz…

Tüm, yeni doğum yapan annelere sendromsuz günler, yeni babalara da sabırlar dileyerek bitireyim bari :)