"Yaslı Normal"

Sabah ezanıyla uyandım bugün. Bu saatte kalktığım görülmemiştir hiç. Normalde uyumayı çok severdim. -di’ li geçmiş zaman kullanıyorum çünkü uyumayı sevmiyorum artık. Doğan her güneşle, İren’ in yokluğuna yeniden açıyorum gözümü. Bu histen nefret ettiğim için uykuya direniyorum.

“Normal mi kaldı?” diyorum kendi kendime. Pandemi döneminde “Yeni Normal” diye bir terim türemişti. Benimki de “Yaslı Normal” olsun o halde.

Asla yapmam dediğim her şeyi yapar oldum “Yaslı Normal” de.

Mesela, uyandığımda kahvaltı hazır olsun isterdim hep. Ailece hafta sonu kahvaltısı yapmak kadar keyif veren bir şey yoktu. “Yaslı Normal” de bir kahve içeyim yeter der oldum.

Günün, hatta haftanın tüm işlerini telefon ajandama kaydederek planlardım. “Yaslı Normal” de ileriye yönelik hiçbir plan yapmamaya başladım. “Kısmetse olur”, “O zaman gelsin bakarız” gibi cümleler ekledim lügatıma.

Mesela, eskiden, İren arabadaysa onu tehlikeye atmamak için; yalnızsam İren’ e sağ salim kavuşmak için kendimce belirlediğim bir hız limiti vardı. Şimdi, “Yaslı Normalde” sol şeritten bastır. Ne var yani, kaza yapsam sonunda ölüm var diye mi korkacağım?

Geç kalacağım randevular bütün günümün stresle geçmesine neden olurdu eskiden. Şimdi, “İnsanlık hali olur öyle şeyler İstanbul trafiğinde” diyorum rahatlıkla. Yetişmeyen her iş zihnimde büyür, kalbimi sıkıştırırdı eskiden. Şimdi, “Dünyanın sonu mu canım, elimizden bu kadarı geldi, ne yapalım” diyebiliyorum.

“Yaslı Normal” de insan vurdumduymaz oluyormuş. Daha önce kendine dert ettiği hiçbir şeyin dert olmadığını anlıyormuş meğer.

Yumuşuyormuş insan “Yaslı Normal” de… Eskiden kızdığı şeylere kızmaz, tepki verdiklerine vermez oluyormuş.

Mesela, haftalardır sitemizde sadece bizim blokta sıcak su yok. Ooo, eski ben olsaydım, hele de İren o soğuk suyun altında kalsaydı, site yönetimi elimden kurtulamazdı. Şimdi, babam arasana yönetimi dediğinde, “Boşver, başkası arasın” diyorum. Ne var yani soğuk suyla duş alsak, ölüm mü var sanki sonunda? Bir de İren’ in korktuğu asansörler… Sallana sallana çıkıyoruz. Babam kalmış geçen gün. “Aaaa öyle mi?” diyebildim sadece. Ne var yani, en kötü panik atak geçirir ya da asansör düşer, ölüm mü var sonunda? Ah, hele bir İren kalsaydı o asansörde… Tahmin edin neler yapardım site yönetimine…

Prensipleri kayboluyormuş insanın “Yaslı Normal” de. Sosyal medyada tanımadığım kimseyi kabul etmeyen ben, herkes İren’ i tanımalı duygusunun yoğunluğu ile gelen tüm takip isteklerini onaylar olmuşum.

Kimseye kolay kolay güvenmeyen ben, “Yaslı Normal” de hemen güveniyorum yeni tanıdığım insanlara. En kötü ne olabilir ki, ölüm mü var güvenmenin sonunda?

“Yaslı Normal” de, hayatıma yas süreciyle dahil olan, yüz yüze tanışmadığım bir sürü yeni arkadaş edindim. Kayıplarımızla ilgili paylaşımlarımızı beğenip, DM’ den yazıyoruz birbirimize. Katıldığımız online seminerlerde karşılaşıyoruz. Ben abartılı temasları seven biri olmadım hiç, annem bile sarılamamıştır bana doya doya bunca yıl. En çok İren’ e temas ettim hayatımda (iyi ki). Şimdi, “Yaslı Normal” de acısı olan herkese sarılmak istiyorum. Ekrandan bunu yapamayınca, hiç huyum olmayan şekilde, “Sana sarılmak istiyorum” diyen mesajlar yazıyorum. Onlarda hiç geri çevirmiyor. Yas arkadaşlarıma sonsuz güveniyorum çünkü aynı acının çıkmazında rastladık birbirimize. Böyle bir acıyı yaşayan kimseden kötülük gelmez, biliyorum. Hem gelse ne olur, ölüm mü var sonunda?