Yastayım ve Hastayım!

YASTAYIM!

İyi niyetle söylendiğinden şüphe duymasam da bazı teselli cümlelerine HASTAYIM!

"Ağlama!"

Gülüp eğlenelim o halde!

"Ağlarsan sularda kalır!"

Hadi ya! Kaç metreküp?

"Yüksek sesle ağlarsan kabir azabı çeker!"

Kaç desibelde artıyor azap?

"Seni böyle görmek istemez!"

Sahi, o kadar yakından tanırdın ki, en iyi sen bilirsin beni nasıl görmek isteyeceğini.

"Sana şefaatçi olacak!"

Ah! Beni cennete almak için kendini mi feda etti yani?

"7’si, 40’ ı, 52’ si yapmana gerek yok!"

Sen bir yakınını kaybedersen yapmazsın ya da yaparsın, beni ilgilendirmez. Sadece kararına saygı duyar, yanında olurum. Beni manevi olarak iyi hissettiriyor. 

"Fotoğraflarına bakma, videolarını izleme!"

Ama özlüyorum, hatta unutmaktan korkuyorum, biliyor musun?

"Eşyalarını vermezsen huzursuz olur!"

Dünya malı dünyada kalmıyor muydu?

"Ona ait eşyaları kaldır! Odasının yerine yeni bir oda yap!"

Sende tasarımını yap, hemen yarın başlayalım!

"Başka bir çocuk yaparsın!"

Ben bir oyuncak kaybetmedim ki. Yerini hiçbir şey dolduramaz, yerine hiçbir şey konamaz! Farkındasın inşallah!

"Psikolojin bozuldu."

Yooo, ben 'bilinçli deliyim'! Ne kadar çok istedim aklımı kaçırıp, soğuk bir hastane odasında kolumda bir serumla yatmayı bir bilsen. Aksine, psikolojim o kadar sağlam ki; yasımın her aşamasını, evladını kaybetmenin acısını, yokluğunu, çaresizliğini ve özlemini her an her hücremde hissediyorum.

Bir de kötü niyetle söylendiğinden şüphe duymadığım bir cümle var. Buna hasta değilim! Onu söyleyen HASTA!

"Kemikleri sızlasın, ruhu hortlasın!"

Senin de yüreğin sızlasın, vicdanın hortlasın! Varsa tabii!

(Hiç kimse yazdığım şu son cümleyi sevdiği birini kaybetmiş herhangi birine söylemez. Okurken, bu kadar da olmaz diyorsunuzdur muhtemelen. Ben bu cümleyi, İren’ i kaybedişimizin ikinci ayında, o günü nasıl geçireceğimin çaresizliğini yaşarken duydum. Hem de bir kız çocuğu annesinden. Bir anneden yani… Anneden! Herhangi birinden duysam cehaletine, vicdansızlığına, edep ve empati yoksunluğuna verebilirdim belki ama bir anneden duydum! Benim gözümde anne olamamış bir anneden; insan olamamış bir insandan… O yüzden, söylenecek çok şey olmasına rağmen, “Yüreğin sızlasın, vicdanın hortlasın. Varsa tabii!” diyebiliyorum sadece.)

YASTAYIM!

Bazı teselli cümlelerine ise HASTAYIM! 

Çünkü, bu cümleler yas tutan kişinin zihninde oluşan yüzlerce soruya yenilerini ekliyor. Bizim için çok özel bir yerde olan, hayatımıza anlam katan, eşsiz parçalarımızın dünyadan ayrılması ile tüm değerinin kaybolduğunu, yaşadığımız durumun önemsenmediğini hissettiriyor. 

Teselli etmek adına söylenen bu gibi cümleler, bizim yüreğimize ok gibi saplanıyor. Yaramız daha da kanıyor...