Özgür Dede' nin Özgür Kızı

Bugün, babamın doğum günü… Çok sevdiği torunu yanında olmadan, İren’ siz ilk özel gününü yaşıyor maalesef… Ben, Eylül ayında İren’ siz ilk özel günü deneyimlediğim için, babamın bugün yaşayacağı yokluk hissini tanıyorum. O yüzden, belki bu yokluk hissini İren’ le dolu anılarıyla bir nebze doldurabilirim diye düşünerek, bugün babamı ve onun dedeliğini anlatmak istedim…

Benim babam çok başka bir insandır! Klasik babalardan öyle farklıdır ki, çoğu zaman en yakın arkadaşımdır… Beni de çok başka sever, aslında o bütün çocukları çok sever… Bütün çocuklar da onu… Bugüne dek iletişim kuramadığı bir çocuk olduğunu görmediğimizden, ailece, onun ‘çocuk perisi’ olduğuna inanırız…

Dünyaya bir bebek getirme kararı almamı hızlandıranda aslında babamın sonsuz sevgisiydi! Abimin çocuğunu gördü, benimkini de görsün, toruna doysun istedim… Ama sadece dedesi değil, hiç birimiz ona doyamadan gitti İren’ im…

Hamile olduğumu öğrenir öğrenmez, babamın ilk lafı “Ben, onu kimseye bırakmam, ona ben bakacağım.” oldu… 

Ve aynen dediğini yaptı! İren’ e dedesi baktı, hem de ‘benim’ diyen anneden iyi baktı…

Çok sakindi… Bebekler telaşı sevmez ama anneler hep bir telaş içindedir… Yemek pişecek, alt değişecek, banyo yapılacak, çamaşır, ütü derken hep koşturandır anne… Bu durum zaman zaman bebeğimizi rahatsız eder… 

Mama saatini, ilaç saatini hep takip ederdi dedesi… İren’ i görmediği günler telefon eder, sorguya çekerdi… 

- “Yedi mi, ilacı verdin mi, kaka yaptı mı, keyfi nasıl?”

Ertesi gün mutlaka “Çok özlüyorum, duramıyorum!” der, gelirdi.

İren’ le dedesinin ilişkisi öyle bir boyuttaydı ki, 4 yaşına kadar benden daha çok dedesine bağlıydı… Gece uyandığında ‘Anne’ yerine, ‘Dede’ diye seslenen bir çocuktu. Ve babama göre, bizler ona iyi bakamıyorduk. Çünkü her dediğini yapmıyor, bazı isteklerine “Olmaz!” diyorduk… Bu sebeplerden dolayı babamla o kadar karşı karşıya geldim ki İren’ in büyüme sürecinde… Anaokulunda öğretmenleri babamı görüşmeye çağırmıştı kuralları esnetmeyelim demek için… İren’ in babası ile ayrıldıktan sonra, “Asla yüzüne bakmam.” dediği eski eşime; İren’ in “Dede, babamla neden konuşmuyorsun? Ben barışmanızı istiyorum.” demesiyle, evinin kapısını sonuna kadar açtı.

İşte tam da bu nedenlerden ötürü ve İren’ den önce şu dünyada en sevdiğim insan olmasından dolayı, kızıma babamın ismini vermek istedim…

Ailenin yeni üyesine isim bulmak ayrı bir telaştır… İnternetten bakmak, sözlük almak, listeler hazırlamak vb. Ben, bu isim bulma telaşında hiç zorlanmadım…

‘Özgür’ olsun kızımın adı dedim ve internetten ‘Özgür’ anlamına gelen isimleri ararken İREN’ i buldum. Kızımın, “Özgür Dede'nin Özgür Kızı” olmasını istedim…

Yani, İREN demek ÖZGÜR demek, yani DEDE demek, yani BABAM demek!

İren’ in ismini aldığı Özgür Dede’ si, İren’ e hem dedelik hem babalık yapan babam… Bu sene burukta olsa “İyi ki doğdun!” demek istedim sana… İyi ki senin gibi rol modelle, senin gibi onu kocaman, dolu dolu seven bir dede ile büyüdü İren’ im… “Özgür Dede'nin Özgür Kızı”, artık, sonsuzlukta melek kanatları ile özgürce yaşamaya devam ediyor…